Luca Poletti (Belluno, Italië, 1986) is een film- en theater componist, pianist, orkestleider en arrangeur. Hij verbleef lange tijd in de V.S. en werkte met jazzgrootheden als Maria Schneider, Gil Goldstein, Uri Caine, Paolo Fresu e.v.a. Op dit jazz album is hij te horen met zijn vaste trio bestaande uit hemzelf op piano, Fender Rhodes en synthesizer; Stefano Senni op contrabas en Matteo Giordani op drums. En dan zijn er nog belangrijke gasten aanwezig zoals Matteo Cuzzolin op tenorsax, Christian Stanchina op trompet, Michele Bazzanella op el. bas en Annika Borsetto zang en als kers op de taart is er de bekende Paolo Fresu op trompet en flugelhorn. Een eerste klas gezelschap dat de luisteraar vergast op een klein uur interessante en afwisselende jazzmuziek waarin alle “klassieke” kenmerken aanwezig zijn: improvisatie, swing en melodie. Alle nummers zijn van de hand van Poletti, maar er zijn vele invloeden te horen van musici als Bernstein, Bacharach, Bill Evans, Herbie Hancock bijvoorbeeld, maar ze blijven op de achtergrond. De titel “Colors” geeft al aan dat er sprake is van verschillende muzikale kleuringen.

Tussen alle nummers is er sprake van korte preludes, het album begint met de “prologo” hier horen verschillende krakerige geluiden veroorzaakt door het zoeken naar een zuiver station op een ouderwetse radio, het duurt gelukkig niet lang en loopt over in de gezochte zender met het nummer “Strolling Around” een lichtvoetig swingend stuk met fraai basspel van Senni. In “Preludio #1”horen een kort fragment van Fresu op trompet ensynthesizer. Hij is ook te horen in “Raining grey” op trompet en flugelhorn samen met het trio, hier horen we andere muziek, veel spannender met een excellente Poletti en natuurlijk het als altijd sfeervolle geluid van Fresu. Het nut van de korte tussenstukjes de “preludio’s” ontgaat mij ten enenmale, ook “Preludio # 2” lengte 1 minuut is niets meer dan een geluidsfragment met veel synthesizer klanken, je zou ze het liefst overslaan. “Sirene” is een bijna verstild nummer met het trio, in “ Bastian oirartnoc” horen we voor het eerst de tenorsax van Matteo Cuzzolini, het zorgt letterlijk voor een breder geluid. Het begint vrij conventioneel, maar naar het einde toe gaat het flink los, gas geven en swingen, lekker. In “This is for you” horen we zangeres Annika Borsetto, Poletti schreef de tekst en Annika vertaalde het in het Engels, de taal waarin ze het ook zingt, het klinkt best goed maar ik weet zeker dat het in het Italiaans veel mooier was geweest.

Genieten is het hier weer van Fresu op zijn flugelhorn. Na weer een vreemd preludio dit keer met baby geluidjes (!) is er weer echte muziek met het nummer “Leo” een vingerknippend muziekje van het trio “Preludio e fuga (dalla realta)” is een gewoon nummer ondanks de titel, het is wat mij betreft het mooiste op dit album, het betreft een duo opname met Fresu en Poletti, indringende muziek, goh wat kan die Paolo blazen, het kippenvel gevoel slaat onmiddellijk toe. In het nummer met de vreemde titel “sold 20%” is Poletti aanwezig op de Fender Rhodes Cuzzolin op tenor en hier voor het eerst Christian Stanchina op trompet en Michele Bazzanella op de el. bas. Het is dan ook een funky nummer met knallend spel van de blazers, daar hadden er wel meer van mogen zijn. Het album wordt afgesloten met het titelnummer “Colors” een sfeerrijke piano solo van Poletti. Maar bij nadere beluistering volgt er na een aantal minuten nog een muziekstuk , een big band uit de oude doos zo te horen op een wat versleten lp met veel gekraak op een draaitafel die niet afslaat of zijn dit toch Poletti en zijn kornuiten, wel een goede grap. Al bij al een fijn album, maar het was beter te genieten geweest zonder de preludio’s die alleen maar afleiden.

Jan van Leersum.